Fasola wężowa, zwana też ‘chińską długą fasolą’, bądź ‘bora’ (w Polsce funkcjonuje pod nazwą ‘fasolnik chiński’) jest popularna głównie w kuchni chińskiej i indyjskiej. Jest podobno jednym z dziesięciu najlepszych warzyw w południowo-wschodniej Azji.
Cienkie (o grubości ołówka) i długie, dochodzące nawet do 100 cm długości (zazwyczaj jest to ok. 50 cm) strąki zaczynają tworzyć się ok. 60 dni po siewie. Gotowe do spożycia są koloru ciemnozielonego, mają chrupiącą konsystencję i smak zbliżony do fasolki szparagowej.
Fasola wężowa jest jednorocznym pnącym warzywem, który należy spożyć w ciągu ok. 3 dni od zebrania, ponieważ po tym czasie żółknie i robi się włóknista.
Fasola wężowa jest rośliną tropikalną, światłolubną i ciepłolubną. Jest powszechnie uprawiana głównie w Chinach i na Tajwanie, znana także m.in. w Indonezji, Tajlandii, Wietnamie i Bangladeszu. Należy do najczęściej uprawianych roślin strączkowych na Filipinach i nazywana jest tam ‘mięsem ubogich’, ponieważ jest bardzo wydajna, zapewniając dużo jedzenia przy wykorzystaniu niewielkiej powierzchni. W ostatnich dziesięcioleciach stała się popularna także poza Azją. Jej uprawy można spotkać właściwie na całym świecie, m.in. w Europie i Stanach Zjednoczonych, gdzie uprawiana jest głównie na potrzeby azjatyckich restauracji. Popyt na nią stale rośnie.
Tak naprawdę, uznawana w wielu krajach za wiodące warzywo Orientu, nie pochodzi z Azji. Podczas, gdy tysiące lat temu warzywo to nie było znane Azjatom, a tym bardziej Europejczykom, czy mieszkańcom Nowego Świata, bardzo dobrze znali je mieszkańcy tropikalnych rejonów Afryki, jednak prawdziwy rozwój tej fasoli nastąpił dopiero wówczas, gdy opuściła ona Afrykę, wcześniej nie rosła do tak dużych rozmiarów.
Fasola wężowa jest wrażliwa na temperaturę - rośnie bardzo szybko w ciepłym klimacie, w chłodnym rośnie zdecydowanie wolniej. Jest bogata w witaminy A i C, białka (liście zawierają ok. 25% białka) oraz minerały, m.in. żelazo, fosfor i potas. Zawiera także duże ilości błonnika.
Strąki są zbierane, gdy są jeszcze gładkie i niedojrzałe, zanim nasiona spęcznieją, ponieważ przed osiągnięciem pełnej dojrzałości mają najlepszy smak, natomiast dojrzałe stają się twarde i wymagają dłuższego przyrządzania. Jadalne strąki są bardzo kruche i delikatne, cięte na krótsze kawałki są gotowane i podawane z masłem tak, jak popularna u nas fasolka szparagowa, używa się ich także jako warzywne spaghetti, do szybkiego smażenia, czy też jako składnik różnych potraw. Fasolka wężowa jest również spożywana świeża jako składnik np. sałatek. Można ją mrozić i konserwować.
Także młode pędy fasoli wężowej są w wielu częściach tropików gotowane na parze i spożywane jak szparagi, a młode i kruche liście są spożywane po wcześniejszym ugotowaniu lub usmażeniu. Ponadto liście suszy się, a następnie mieli na proszek i używa jako przyprawy wówczas, gdy dostęp do świeżych warzyw jest utrudniony. W niektórych regionach dojrzałe liście są gotowane ok. 15 minut, odcedzane, suszone na słońcu, a następnie spożywane jako delikates.
