Szafran

Szafran w postaci przyprawy kulinarnej pojawił się po raz pierwszy w antycznej Persji. Z Persji eksportowano go do Egiptu. W tym samym czasie używany był w Indiach. W średniowieczu szafran przywieziono do Wielkiej Brytanii. Pewna legenda podaje, że w czasach panowania Edwarda III, pielgrzym z Orientu przywiózł ze sobą bulwę szafranu, którą ukrył w wydrążonej lasce służącej do podpierania się. W ten oto sposób roślina zaczęła rosnąć, przynosząc miastu bogactwo.

W okresie renesansu to Wenecja była centrum handlowym szafranu na świecie. Już wtedy szafran kosztował więcej niż złoto i z tejże przyczyny zdarzały się często oszustwa. Henryk VIII - wielbiciel szafranu, karał śmiercią ludzi, których złapano na tym procederze. 



W dzisiejszych czasach szafran uprawiany jest głównie w regionie basenu Morza Śródziemnego oraz krajach Bliskiego Wschodu. Z Hiszpanii znany jest szafran z La Manchy, słynący z barwy, aromatu i smaku. Hiszpański szafran jest najwyżej cenionym przez znawców i stanowi bogactwo narodowe tego kraju. 

Szafran to roślina cebulkowa zwana inaczej Krokusem. Występuje około 70 gatunków tej rośliny – w większości na terenach górzystych obszaru Morza Śródziemnego. Jednak przyprawa ta otrzymywana jest z gatunku Krokusa nazywanego SATIVUS. Zakwita nie wiosną, jak większość odmian krokusów, ale jesienią. Zbiory zaczynają się w październiku i trwają jedynie dwa tygodnie. Uprawa szafranu jest kosztowna, męcząca, i pracochłonna. Podobnie, jak w dawnych czasach zbiera się go ręcznie, a ze 100 kwiatów uzyskuje się tylko 1 gram suszu szafrananowego. Nie powinien wiec dziwić nikogo fakt, ze jest on najdroższą przyprawą świata. 

Używany z powodzeniem w kuchni, ale także w lecznictwie oraz jako żółty barwnik. Szafran ma dość silny zapach i smak, z wyraźną goryczką. Przedawkowany może zepsuć potrawę, a nawet spowodować nieprzyjemne dolegliwości zdrowotne, dlatego też należy go używać z umiarem. Wystarczy szczypta, by nadać barwę i smak nawet dużemu daniu.

Jako przyprawa, szafran występuje w dwóch postaciach: nitek i proszku. Używa się go do aromatyzowania i barwienia ryżu, potraw z mięs i ryb, do zup, i ciast. Służy także do wytwarzania alkoholu - głównie likierów ziołowych. Aby szafran nie stracił swojej wartości powinien mieć co najwyżej rok i być pomarańczowej barwy.

INFORMACJE POCHODZĄ ZE STRONY: WWW.PRZYPRAWY.PL